நாம் காணத் தவறிய சமூகங்கள்

தோழர் ஜீவா நூற்றாண்டு நிகழ்ச்சிகளையொட்டி தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தாம்பரம் பகுதி சார்பில் ஜூலை 3 அன்று நடைபெற்ற கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டு தமுஎச பொதுச் செயலாளர் ச.தமிழ்ச்செல்வன் பேசியதிலிருந்து:

நாகப்பட்டினம், கன்னியாகுமரி, தூத்துக்குடி, உள்நாட்டு மீனவர்கள் என ஒவ்வொரு பகுதி மீனவர்களின் கலாச்சாரம் வெவ் வேறாக உள்ளது. நெய்தல் நிலத்தில் உள்ள மக்களின் வாழ்க்கை நிலை மைகளை சமவெளிப்பகுதியில் உள்ள மக்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாததாக உள்ளது.கடலில் மீன்பிடிக்க படகில் செல்லும் மீனவன், மோட்டார் சத்தத்தில் சத்தமாகவே பேசி பழக்கப்பட்டவன். மற்றவர்களிடத்திலும் அப்படியேதான் பேசுவான். ஆனால், சமவெளியில் உள்ளவர்கள் அவர்களை முரடர்கள் என்கிறார்கள்.

சென்னை நகரில் தங்க வீடில்லாமல் சாலையோரத்தில் வசிக்கும் மக்க ளின் வாழ்க்கை நிலைமை எவ்வளவு கொடூரமானது. இவர்களின சமூக உணர்வு எந்த மட்டத்தில் இருக்கும். குடிசைப் பகுதிகளில் கழிப்பிடம் கூட கிடையாது. பொதுக் கழிப்பிடத்தில் பார்த்தால் உள்ளே ஒருத்தர் இருப்பார். வெளியில் கொஞ்சம்பேர் வரிசையில் நிற்பார்கள். உள்ளே உள்ளவரின் மனநிலையும், வெளியே நிற்பவரின் மனநிலையும் எப்படிபட்டதாக இருக் கும்? அவர்களுக்கு சமூகத்தின் மீது என்ன சிந்தனை உருவாகும்?

தமிழகத்தின் மையப் பகுதியான மதுரையில் சவுராஷ்டிரா மக்கள் உள்ளனர். அவர்களின் பேச்சுவடிவம் வேறு. தமிழக எல்லையில் உள்ள மாவட்டங்களில் கேரளம், கர்நாடகம், ஆந்திரா பகுதி பண்பாடு கலந்துள் ளது. குமரியில் தமிழில், தென் கேரளத்தின் பண்பாடும் கோவையில் வட கேரளத்தின் பண்பாடும் கலந்துள்ளது. இப்படி பண்பாட்டுக் கலப்பு உள்ளது. சாம்போஜிராவ் கண்டுபிடித்த குழம்பு சாம்பார். அது ஊருக்கு ஊர் வேறுபடுகிறது.இப்படி பன்முகக் கலப்பு தமிழகத்தில் உள்ளது. அது திருமணம் உள் ளிட்ட அனைத்து நிகழ்ச்சிகளிலும் வெளிப்படுகிறது. இப்படி உள்ள வற்றையெல்லாம் இணைக்கும் பாலமாக மொழி உள்ளது.

மொழியிலும் உச்சரிப்புகள் வேறுபடுகின்றன. நெல்லை சைவப் பிள்ளை மார்கள் பேசுவதை நெல்லைத்தமிழ் என்று சிலர் சொல்லிக் கொண்டி ருக்கிறார்கள். அது தவறு. வா-வாங்க இரண்டுக்கும் நடுவில் வாரும் என்ற வார்த்தையை பயன்படுத்து கின்றனர். இதுவே நெல்லைத்தமிழ். அங்கேயும் தலித் மக்களின் மொழிநடை வேறாக உள்ளது. இப்படி பல முரண்பாடுகள் சமூகத்தில் உள்ளது.

பாபர் மசூதி இடிப்பையொட்டி ஒவ்வொரு ஆண் டும் டிசம்பர் மாதத்தில் முஸ்லிலீம் சமுதாய மக்கள் பெரும் மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாக்கப்படுகிறார் கள். சச்சார் கமிட்டியின் அறிக்கையில் கூறியுள்ளபடி மக்கள் தொகைக்கு ஏற்ப அவர்களின் வேலைவாய்ப்பு இல்லை.ஆனால் அவர்களின் மக்கள் தொகையோடு ஒப்பிடும்போது சிறையில் உள்ளவர்களின் எண் ணிக்கை அதிகமாக உள்ளது. கோவை குண்டு வெடிப்பு சம்பவத்தில் கைது செய்யப்பட்டவர்களை நீதிமன்றத்திற்குக் கொண்டு வருகிறார்கள். மீண்டும் சிறைக்கு கொண்டு செல்கிறார்கள். இப்படியாக பல ஆண்டுகளாகப் பல இளைஞர்கள் சிறையிலேயே உள்ளனர்.

தமிழகத்தில் பல்லாயிரக்கணக்கான நாடோடி கள், நரிக்குறவர்கள் உள்ளனர். இவர்களின் வாழ்க்கை பயணத்திலேயே முடிந்து விடுகிறது. நம் வீட்டிற்குள் முன்பின் தெரியாதவர் வந்தால் கேள்வி கேட்கிறோம்.இந்த மக்களை பற்றி ஒருபோதும் யாரும் கேள்வி எழுப்பியது கிடையாது.பெண்களுக்கு வீட்டில் உள்ள சேரியாக அடுப்படி கள் உள்ளன. பெண்கள் சமூகம் பற்றி ஆண்களுக் குத் தெரிய வில்லை. தற்போது பெண்கள் பிரச்சனைகளைப் பற்றி எழுதும் பெண் எழுத்தாளர்களில் கூட பலர் ஆண்களின் சிந்தனையோடுதான் எழுகின் றனர்.

தலித் மக்களின் வாழ்க்கை நிலைமையை சமூகம் கண்டு கொள்ள மறுக் கிறது. அருந்ததியர் மக்கள் காலை 5மணிக்கு வேலைக்கு சென்று பீ அள்ளு கின்றனர். மாலை 3மணி வரை அள்ளிவிட்டு வீட்டிற்கு வருகின்றனர். அவர்கள் தங்களின் பிள்ளைகளைக் கூட கவனிக்க முடியவில்லை. பெரும்பாலும் அவர்கள் வீட்டில் அடுப்பு பற்ற வைப்பதே கிடையாது. புருஷனும், பொண்டாட்டியும் சென்று தண்ணியடித்துவிட்டு, கடையில் பரோட்டோவோ அல்லது வேறெதுவோ கார மாக சாப்பிட்டுவிட்டு படுக்கின்றனர். அவர்களை கேட்டால், தண்ணீர் கொதிக் கும் போதும், சாப்பிடும்போதும் பீ ஞாபகம்தான் வருகிறது. எனவே தண்ணீயடிக் கிறோம் என்கிறார்கள். இந்த மக்களிடம் பற்றி தண்ணியடிப்பது குற்றம் என்று நாகரீகம் பேச நமக்கு என்ன யோக்கிதை இருக்கிறது.
நாம் வாழும் சமூகத்தை சரியானதான் மாற்ற நாம் தவறி விட்டோம். எழுத் துக்களின் வந்ததைவிட இந்த மக்களின் வாழ்க்கை கொடூரமானதாக உள்ளது.
குழந்தைகளுடன் பேசக்கூட பலருக்கு தெரியவில்லை. எனது வீட்டருகே ஒரு ஆரம்ப பள்ளி உள்ளது. அங்கே எப் போதும் ஒரே சத்தம். அமைதி, சத்தம் போடாதே, முட்டிப்போடு, என மிரட்டல் சத்தம்தான் கேட்கும். அந்த குழந்தை களுக்கு வகுப்பெடுக்கும் ஆசிரியரும் கட்டையாக மீசை வைத்திருக் கிறார். பார்க்கும்போதே பயமாக இருக்கும். குழந்தைகள் எப்படி சுதந்திரமாக படிக்கும், சிந்திக்கும்?

ஜீவா தனது காலத்தில் ஏற்பட்ட சகலவிதமான மாற்றங் களுக்கும் தன்னை உட்படுத்திக் கொண்டார். ஜீவாவின் பழைய படங்களை பார்த்தால் அரைக்கால் சட்டை போட்டுக் கொண்டு இருப்பார். ஏனென்றால் அன்றைய காலகட்டத்தில் கம்யூனிச இயக்கம் பஞ்சாலைத் தொழிலாளர்கள் மத்தியில் இருந்தது. பஞ்சாலைத் தொழிலாளர்களின் உடையை அவரும் அணிந்து தொழிலாளர்களுடன் தொழிலாளியாக இருந்தார். ஜீவாவின் பாதையில் மக்களோடு மக்களாக இருந்து இயக்கத்தை வலுப்படுத்துவோம்.

ஆட்டோ யோசித்தது உண்டா?

`காசு கொடுத்தா வேலை நடக்குது'

பயணிகளிடம் ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் கொள்ளையடிக்கிறார்களா? அரசு இவர்களிடம் தேவைகளை பூர்த்தி செய்கிறதா? நடைமுறை சிக்கல் என்ன? வட்டார போக்குவரத்து அலுவலகம் (ஆர்டிஓ) என்று சொல்லக்கூடிய இடங்களில் பணம் கொடுத்தால்தான் வேலை நடக்குமா? இதனை தடுக்க ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் கூறுவதென்ன? இப்படிப்பல சந்தேகங்களுடன் ஆட்டோ ஓட்டுநர்களை சந்தித்தபோது:

கடந்த பல ஆண்டுகளாக மாநில அரசு மீட்டர் கட்டணத்தை உயர்த்தவில்லை. கட்டுபடியான கட்டணத்தை வைத்து எப்படி எங்களால் எங்கள் குடும்பம் நடத்த முடியும். குழந்தைகளை படிக்க வைக்க முடியும். பிள்ளைகளை பள்ளிக்கு அனுப்ப முடியும். எங்களின் வாழ்க்கை தேவைக்கான பணத்தை ஆட்டோ ஓட்டிதான் சம்பாதிக்கிறோம். குடும்ப பட்ஜெட்டில் துண்டு விழுந்தால் கொஞ்சம் அக்கம்பக்கம் கடன் வாங்குகிறோம். கடன் கிடைக்காவிட்டால் பயணிகளிடம் கொஞ்சம் அதிகமாக கேட்கிறோம். எங்கும் சென்று திருடவில்லை.

அதேசமயம் எங்கோ ஒன்றிரண்டு இடங்களில் சில நபர்கள் அதிகமாக கட்டணம் வசூலிப்பதை வைத்து ஆட்டோக்காரர்களே மோசம் என்பதுபோல் சித்தரிக்கப்படுகிறோம். சம்பாதிக்கும் பணம் வாயிக்கும், வயிற்றுக்கும் பத்தாமல் போகவேதான் அடித்துபிடித்து ஆட்டோ ஓட்டுகிறோம். ஆனால் ஆர்டிஓ அலுவலகம் போனால் லட்சம் கேட்கிறார்கள். காவல்துறையினர் லஞ்சம் கேட்கிறார்கள். டிராபிக் போலிஸ் லஞ்சம் கேட்கிறார்கள். இப்படி லஞ்சம் லஞ்சம் என்று அலைபவர்களை கண்டால் மக்கள் பயந்து நடுங்குகிறார்கள். அப்பாவிகளாக, வாழ வழியில்லாமல் வாடகையாகவோ, சொந்தமாகவோ வாங்கிக் கொண்டு ஆட்டோ எடுத்து வந்தால் எங்களை ஏளனமாக பார்க்கிறார்கள்.

வாடகை ஆட்டோ என்றால், காலை 6மணிக்கு எடுத்து மாலை 6மணி வரை ஓட்டினால் 200 ரூபாயோ அல்லது 400 ரூபாயோ கிடைக்கும். வாடகை ஆட்டோ கட்டணமாக 150 ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும். அத்துடன் 2லிட்டர் பெட்ரோலுடன் ஆட்டோவை ஒப்படைக்க வேண்டும். இப்படியே 250 ரூபாய் செலவாகிறது. காலையில் இருந்து ஆட்டோ ஓட்டுகையில் எங்ளுடைய டீ செலவு, பஞ்சர் போடுவது, சாப்பிடுவது என 50 ரூபாய் வரை செலவாகி விடும். இதெல்லாம் போக கையில் நிற்பது வெறும் 100 ரூபாய். இதை வைத்து எப்படி குடும்பம் நடத்த முடியும். சொந்த ஆட்டோவாக இருந்தால் சேட்டுவிடம் வாங்கிய கடன், அல்லது கந்து வட்டி என 200 ரூபாய் போய்விடும். பெட்ரோலுக்கு 100 ரூபாய்குக் மேல் செலவாகும்.
சிலர் மீட்டர் போடாமல் அதிக கட்டணம் வசூலிக்கிறார்கள் என்று கூறுகிறார்கள். டிஜிட்டல் மீட்டர் என எந்த மீட்டர் பொருத்தினாலும் 3ஆயிரம் முதல் 5ஆயிரம் ரூபாய் வரை செலவாகும். இது எங்கள் சக்திக்கு அப்பாற்பட்டது. எனவே குத்துமதிப்பாக தொகை கேட்கிறோம். இத்தகைய சூழலில் எங்களின் வாழ்க்கை நரகமாக போய்விட்டது. சில நேரங்களில் மன உளைச்சலில் உள்ள நாங்கள் சில நேரங்களில் பயணிகளிடம் தவறுதலாக வார்த்தைகளை உபயோகிக்கிறோம்.

தமிழக அரசு கடந்த 10ஆண்டுகளாக கட்டணத்தை உயர்த்தாமல் இருந்து விட்டது. இப்போது முதல் இரண்டு கிலோ மீட்டருக்கு 14 ரூபாய், அடுத்து வரும் ஒவ்வொரு கிலோமீட்டருக்கும் 6 ரூபாய் என உயர்த்தி உள்ளது. இது கட்டுபடியாகது. இந்த மீட்டர் கட்டணத்தை மீட்டர் கட்டணத்தை முதல் 1.5கிலோ மீட்டர் தூரத்திற்கு ரூ.15 என்றும், அடுத்து வரும் ஒவ்வொரு கிலோ மீட்டர் தூரத்திற்கும் ரூ.7 என்றும் மாற்ற வேண்டும்.
டிஜிட்டல் மீட்டர் பொருத்த வேண்டும் என்ற அரசு ஆணை பிறப்பித்துள்ளது அதனை விளக்கி கொண்டு, கட்டணம் சரியாக, நியாயமாக இருக்க வேண்டும் என்பதை அடிப்படையாக வைத்து விருப்பப்பட்ட மீட்டரை பொருத்திக் கொள்ள அனுமதிக்க வேண்டும்.

ஆர்டிஓ அலுவலகங்களில் அனைத்து தகவல்களும், விண்ணப்பங்களும் ஆங்கில மொழியில் உள்ளது. ஆங்கில மொழி தெரியாக ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் இதனால் பெரிதும் பாதிக்கப்படுகிறோம். ஆர்டிஓ அலுவலகத்தில் வழங்கப்படும் படிவங்கள், தகவல் பறிமாற்றங்கள் அனைத்தும் தமிழ்மொழியில் மாற்றினால் உபயோகமாக இருக்கும்.
வாகனப் பதிவு, தகுதிச் சான்று, அனுமதி சான்று பெறுதல், புதுப்பித்தல் உள்ளிட்ட எந்த பணியாக இருந்தாலும் நாங்கள் நேரடியாக சென்றால் காலம்தாழ்த்துவதோடு, மிகவும் மனிதாபிமானமற்ற முறையில் அதிகாரிகள் நடந்து கொள்வதோடு, தரக்குறைவாக பேசுகின்றனர். ஆனால் அதே வேலைக்கு புரோக்கரை அழைத்து சென்றால் உடனடியாக வேலைகளை முடித்து தருகின்றனர். காசு கொடுத்தால் ஆர்டிஓ அலுவலகத்தில் உள்ளவர்கள் நைசாக வேலை முடித்துக் கொடுக்கின்றனர்.
இப்போது சுற்றுச்சூழலை கருத்தில் கொண்டு ஆட்டோக்களில் கேஸ்கிட் பொருத்த வேண்டும் என்று கூறுகிறார்கள். கேஸ்கிட் பொருத்த 20ஆயிரம் ரூபாய் வரை செலவாகும். சுற்றுச்சூழல் மீது எங்களுக்கும் அக்கரை உள்ளது. அதேநேரத்தில் நாங்கள் பணக்கஷ்டத்தில் உள்ளோம் எனவே அரசு சில ஆயிரம் ரூபாய்களை மானியமாக வழங்க வேண்டும். மீதம் உள்ள தொகையை வங்கிகள் கடன் வழங்க முன்வர வேண்டும்.
சுற்றுச்சூழலை பாதுகாக்கத்தான் ஆட்டோக்களில் கேஸ்கிட் பொருத்த சொல்கிறார்கள். ஒருசிலர் பொருத்தியுள்ளனர். அவர்களின் ஆட்டோக்களுக்கும் 200 ரூபாய் பசுமை வரி வசூலிப்பது எந்த வகையில் நியாயம்?